Aby przedłużyć żywotność układów elektrycznych i silników, wymagane jest regularne sprawdzanie rezystancji izolacji. Silniki elektryczne z biegiem lat, po wielu cyklach pracy, narażone są na działanie czynników środowiskowych, takich jak brud, smar, temperatura, naprężenia i wibracje. Warunki te mogą prowadzić do awarii izolacji, co może skutkować stratami w produkcji, a nawet pożarem.
Skuteczny system rezystancji izolacji silnika charakteryzuje się wysoką rezystancją, zwykle (co najmniej) większą niż kilka megaomów (MΩ). Słaby system izolacji ma niższą rezystancję izolacji. Optymalna rezystancja izolacji silnika elektrycznego jest często określana przez specyfikacje producenta, krytyczność zastosowania, w którym silnik jest używany, oraz środowisko, w którym jest on umieszczony.
Ustalenie reguł dotyczących rzeczywistej minimalnej wartości rezystancji izolacji silnika elektrycznego jest praktycznie niemożliwe, ponieważ rezystancja zmienia się w zależności od metody konstrukcji, stanu użytego materiału izolacyjnego, napięcia znamionowego, rozmiaru i rodzaju. Ogólna zasada to 10 megaomów lub więcej. Stan izolacji silnika elektrycznego uznaje się za dobry, jeżeli:
Zmierzona rezystancja izolacji jest większa lub równa 10MΩ
Typowy poziom rezystancji izolacji dla silników elektrycznych
Nie ma żadnych zasad ustalania minimalnej wartości rezystancji izolacji silnika. Większość dostępnych danych ma charakter empiryczny. Wymienione poniżej pochodzą od Grundfos, wiodącego producenta silników elektrycznych:
